Cholon en stil staan bij n gruwelijke oorlog

Vanmorgen zijn we met bijna de hele groep op pad gegaan, naar Cholon, de grote Chinese wijk van HCMC. Eerst met de lokale bus en daarna de markt bezocht. Ik vind de voedsel- en kruidenafdeling toch altijd weer t leukst en achterin werd ook lekker gegeten. Heerlijke Aziatische kleuren en geuren.

Daarna stonden er 13 cyclo's (fietstaxi's) keurig op ons te wachten. De cyclo was het vervoermiddel van de stad, voordat het gemotoriseerd verkeer op gang kwam, maar nu worden ze min of meer door het gemeentebestuur verbannen, omdat ze de verkeerstromen ophouden.
Het leven van een cyclorijder is er dus niet leuker op geworden. Gelukkig rijden ze nog steeds rond en wij hebben vanmorgen in ieder geval 13 berijders een goede dag bezorgd.
Het is een erg leuke manier om de stad te zien. je rijdt midden in de hektiek en kunt dus toch heel rustig rond kijken. We reden door winkelstraten en langs pagodes en hebben de mooiste, de 300 jaar oude Thien Hau pagode, ook bezocht. Indrukwekkend, nog meer omdat Lammy en Bert gingen offeren voor hun vrienden in NL, die gisteren hun eerste (klein)kind verloren. Ik kreeg er ook tranen van in mijn ogen. Zo ver weg van elkaar en door t offeren opeens heel dichtbij elkaar.

Diverse winkelstraten door gelopen, met allerlei kruiden (heerlijk ruikt dat toch!), schier eindeloze reeksen winkels met brommeronderdelen en natuurlijk met Chinese middeltjes. Een fles met Chinese whiskey en enkele dode slangen er in, reuze goed voor een krachtige penis om het maar recht door zee te zeggen (hier zeggen ze netjes: "to make the women happy"). Van een heel andere orde was het bezoek aan een uitvaartcentrum. Heel
sereen en mooi om te zien eigenlijk. De kisten staan vol kleurige versieringen, met foto van de overledene erop (soms omlijst met een soort van aan- en uitflikkerende discolichtjes in de meest felle kleuren) in een nis opgesteld en de familie zit daar dag en nacht bij/voor. Kortom, ze praten, eten, slapen met elkaar bij de kist voordat het lichaam wordt begraven/gecremeerd. We mochten overigens niet in de opslagplaatsen (kleding, lakens, versieringen, ed.) komen, want daar huizen de geesten.
In NL zou je het toch niet in je hoofd halen om tussen de koffie en cake door een crematorium als toerist binnen te lopen, hier is het blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld... Niemand keek er van op.

Na weer een stukje fietsen werden we gedropt bij een leuk restaurantje. Long weet precies waar hij ons mee kan plezieren, want jee wat hebben we weer heerlijk gegeten (beste springrolls met dito sausjes ever), heerlijk kipgerecht, rijst met lotusnoten er in (en ook als lotusbloem opgemaakt), groente, fruit en 2 heerlijke glaasjes rijstwijn toe. "Jo" zongen we met z'n allen (=proost)!

Na een werkbespreking met Long ben ik naar het War Remnantsmuseum gegaan. Ik wilde ook nog naar het Herenigingspaleis, maar dat werd teveel voor slechts een deel van de middag. Het Herenigingspaleis was het vroegere paleis van de Zuid-Vietnamese presidenten en is vooral bekend van de beelden dat op 30 april een Viet Congtank door het ijzeren hek het terrein op reed.
De Zuid-Vietnamese generaal zat er op de tweede verdieping te wachten tot de Viet Cong eenheden binnen zouden vallen. "Ik heb hier de hele morgen op u gewacht om de macht over te dragen" zei hij tegen de eerste Viet Cong officier die binnenkwam. "U kunt niet overdragen wat u nooit heeft bezeten", antwoordde deze.

Enfin, aangezien de artikelen, foto's en film mbt de Vietnamese oorlog op mij altijd veel indruk hebben gemaakt besloot ik om naar het Oorlogsmuseum te gaan. Eerst heette het het Museum van Amerikaanse Oorlogsmisdaden en eigenlijk dekt dat de vlag beter, maar de naam is wat afgezwakt sinds Amerika en Vietnam weer een Handelsverdrag hebben. Nou, de inhoud blijft even verschrikkelijk. In het museum worden de gruwelijkheden getoond die de Amerikanen (en de Chinezen en Fransen) op het slagveld en in de Vietnamese dorpen begingen. Naast de vele foto's en effecten van chemische oorlogsvoering (napalm, fosforbommen en Agent orange) zijn er afschrikwekkende foto's van Viet Cong verdachten die uit helikopters werden geduwd, de slachtingen bij My Lai en een hoopje menselijk leed dat door een Amerikaanse soldaat aan een been omhoog wordt gehouden. Ik heb wat gezucht, gesteund, en nog meer gezucht en gesteund. Niet alleen vanwege deze verschrikkelijke geschiedenis, maar vooral ook omdat het nog steeds doorgaat. Hoe lang moet Boudewijn de Groot het lied Welterusten mijnheer de President nog blijven zingen? En voor hoeveel Presidenten?

En buiten de hekken van het museum laat Vietnam en met name het volk zien wat een geweldige veerkracht en vitaliteit men heeft. De stad bruist van de energie en vriendelijkheid. Geweldig. Ook 's avonds merkten we dat weer toen we gezellig en heerlijk aten op de avondmarkt. Met die geruststellende gedachte en de vooruitblik naar het 3
dagen fietsen in de Mekongdelta val ik straks, na administratie en inpakken, toch weer tevreden in slaap.

Bron mbt info Herenigingspaleis en War Remnantsmuseum: ANWB Reisgids, Louis Stiller en Marijke Vromans.