Bezieling in Qui Nhon

Vanmorgen was ik weer heerlijk vroeg wakker. Het bevalt me best met het raam open slapen en zeker hier aan de kust. Om half zes wordt t lichter en zwellen de geluiden van de straat wat aan en dan word ik langzaamaan wakker. Vanmorgen ook door het geluid van het slaan van tennisrackets en de enthousiaste kreten van inspanning en spelplezier van de spelers, op de nabijgelegen tennisbaan. Ik moest natuurlijk aan papa denken die met z'n vrienden identieke spelpleziergeluiden op de tennisbaan voortbrengt. Mijn gedachten dwarrelden
automatisch ook terug naar de mooie zondagmorgen tennispartijen van papa met Max Croiset en Malthe Ehrbecker. Wat een plezier hadden zij toch altijd samen en de vreugdekreten van Max en Malthe kan ik bij wijze van spreken nog horen.
Zo dwalen mijn gedachten deze vroege morgen van Vietnam naar Nederland en met name naar thuis. Een machtige combinatie!

We reden vandaag 240 km. over mooie kustweg naar het Noorden. Soms wat stijgingen, maar met name vlakke weg langs de kust, met prachtige baaien en dan weer door gebieden met rijstvelden, waarop altijd wordt gewerkt natuurlijk. Een fotostop waard en als er dan ook nog een ossenwagen langs komt rijden is t plaatje compleet. Long ziet dat al van verre aankomen en waarschuwt voor de juiste fotopositie.

Een heerlijke koffiestop aan het strandje van , een stuk kust wat gelukkig nog niet is verpest door de toeristische hoogbouw, zoals in Nha Thrang. De benen konden worden gestrekt op het mooie strandje en vlak daarna hadden we een fotostop om de vele
blauwgekleurde visserscchepen in de baai vast te leggen. En als er dan ook nog vissers langs komen in hun vismandbootjes en verderop staat opa zijn vissersmandbootje te teren voor de beschermlaag... plaatje weer compleet.

Het was de afgelopen dagen wel duidelijk geworden dat menigeen wel (even) genoeg
noodlesoep had gegegeten als lunchgerecht, dus stopten we voor een uitgebreide heerlijke lunch, op een heerlijk terras met verkoelend briesje. We hebben geen haast vandaag, dus dat kon ook makkelijk.

De middelgrote havenstad Qui Nhon, waar we nu verblijven, lijkt enigszins op Nha Thrang, met zijn pagodes, baaien, havens, stranden en de omringende Chammonumenten. Hoewel het iets minder te bieden heeft, is het een aangename stad die nog weinig door toeristen wordt bezocht.

In het draaiboek van Sawadee en in de Lonely Planet werd een bezoek aan het Ngyen Nga Center aanbevolen. Het NNC is een opvangcentrum voor gehandicapte kinderen, die door allerlei sociale activiteiten, educatie en werkzaamheden betere levensomstandigheden kunnen creeren. De spullen die ze maken zijn te koop en door de aankopen draag je bij aan het verbeteren van de leefomstandigheden voor de gehandicapte kinderen. Long kende t nog niet, maar ging aan het bellen of we t konden bezoeken. Het centrum bleek verhuisd te zijn. Jamie, Dirkje, Lammie, Bert en Gerda wilden wel met mij mee om te kijken of we t toch zouden vinden. Het was een hoop gezoek, maar Long bleek een prima TomTom om ons naar het oude adres te loodsen. Daar konden enkele doofstomme pupillen door gebarentaal en opschrijven ons de weg wijzen naar het nieuwe centrum. Even later bleken ze ook nog Longs nummer te hebben doorgesmsd naar de oprichtster, die daarop Long weer belde dat ze iemand met een brommertje naar ons toe zou sturen om ons de juiste weg te wijzen naar de nieuwe locatie.
Eigenlijk vonden we het best leuk al het gezoek, want we keken onze ogen uit in
deze typisch Vietnamese stad.
Zo stonden we op de rotonde in het centrum te wachten en daar verscheen een dame met prachtige paardestaart, die ons op de brommer voorreed naar de nieuwe locatie. Even later maakten we kennis met de bezieling van miss Nguyen Nga. Ik zal daar later meer over schrijven. Je kunt alvast een kijkje nemen op www.nguyennga.org

Long en ik gaan op verkenning uit of restaurant 2000 geschikt is voor de groep. Mijn draaiboek rept er enthousiast over, maar Long kent t helemaal niet. Ik ga bijzonder graag naar zijn restaurantjes, maar 2000 ligt makkelijk op loopafstand van het hotel, dus daar voel ik vanavond meer voor. Op de begane grond staan vele bakken met krabben, vissen, garnalen en tevens staan er, vertrouwd vele brommertjes. Op de eerste etage wemelt het van de Vietnamezen, die genieten van een heerlijk zaterdagavonddiner. Het is er een herrie van jewelste, dus wij besloten om een tafel te laten klaar maken op de 2e etage, waar ook vele Vietnamezen zitten, maar waar de kakofonie minder heftig is.

De wandeling er naar toe, heerlijk over de boulevard, is maar tien minuten lopen. Maar waarom gaat Long op de rotonde nu naar links? Het was toch naar rechts dacht ik. Al doorlopend en pratend met Wiebe zeg ik al eens hardop: "ik twijfel erg of we wel goed gaan". Echter Long gaat steeds harder lopen lijkt t wel. Ik ga toch maar even mijn pas versnellen en eindelijk ben ik bij de kopgroep en vraag m waar we (zo hard) naar toe lopen. Hij zegt dat t restaurant een stukje verder is. Ik zeg m dat t restaurant volgens mij juist aan de andere kant zit. Oeps, dit is natuurlijk moeilijk voor een Aziaat, toch een stukje gezichtsverlies. Ik zeg kom op, het is die kant op en vertel m dat je bij Hollanders best eerlijk mag zijn en hij het gewoon tegen me had kunnen zeggen dat hij de weg kwijt was. Goedlachs neemt hij mijn geduldige uitleg op. Op zo'n moment ben ik blij dat ik in de taxi naar t restaurant, toen we 2000 gingen bekijken, goed heb opgelet. Beroepsinstinct zullen we maar zeggen.

We kregen een veelheid aan gerechten; gefrituurde garnalen, krab, red snapper in chili's, tonijn, rijst, enfin weer te veel om op te noemen. De eigenaresse kwam goedlachs aan onze tafel vragen of het allemaal smaakte en zij stimuleerde ons om door te eten, terwijl we eigenlijk besloten hadden dat het wel zo'n beetje genoeg was. Met veel zwier, gezellig Vietnamees gekakel en een gulle lach werden onze kommen nog eens volgeschept en de halve red snapper die er lag ging terug naar de keuken, want die moest nog even opnieuw voor ons opgewarmd worden. Ook Long genoot met volle teugen van dit voor hem nieuwe restaurant. Leuk om te zien hoe makkelijk en natuurlijk hij met deze (voor hem) nieuwe mensen omgaat en ook tof dat ik hem nu eens wat nieuws van Vietnam kon leren.

Mijn kamer heeft zicht op het strand, de baai met vissersboten en op de achtergrond de stad. Ik val in slaap, de balkondeuren open, met de heerlijke geluiden van de branding op de achtergrond.

Bron mbt info Qui Nhon: ANWB Reisgids, Louis Stiller en Marijke Vromans.