Cu Chi en Cao Dai

Vanuit Ho Chi Minh Stad bezoeken we vandaag de Cu Chitunnels en de Cao Dai tempel. We gingen al om 7 uur op pad en dat loont zich, want we zijn de eerste bus die het parkeerterrein bij de Cu Chitunnels oprijdt.
Eerst bekeken we een zwart-wit documentaire van matige beeldkwaliteit met communistische oorlogspropaganda van de jaren 70. De commentaarstem, die vertelt hoe lieflijk deze omgeving en de bewoners waren, voordat de Amerikaanse vijand kwam, wordt ook overstemd door de typische marsmuziek. Als het onderwerp niet zo serieus was, zou je nog in lachen uitbarsten, zo doorzichtig eenzijdig belicht.
Long geeft een prima college over de tunnels (250 km. totaal!!), de bouw, hoe ze gebruikt werden, ed.
Het hele gebied laat zien hoe de Vietcong de strijd voerde. Ongelooflijk slim! Met eenvoudige middelen wisten ze de meest verschrikkelijke vallen te maken en de Amerikaanse bases aan te vallen. Angelina schreef het me zeer treffend: "Toen wij die tunnels bezochten, hadden we ook kippenvel en beseften we ook dat de Amerikanen daar nooit konden winnen!"

Wij konden ook een stukje door de tunnels kruipen. Ik houd het na 30 meter voor gezien, mij te benauwd. Jochem en Bert kruipen 100 meter, hoe verder ze kwamen hoe smaller het werd (het eerste stuk is extra uitgehold voor de toeristen).

Dit verslag over de tunnels wordt nog verder aangevuld.

Om half 12 arriveren we bij de Cao Daitempel om daar om 12 uur de mis mee te maken. De tempel zelf is al prachtig om te zien en de hele omgeving en de kerkgangers, het straalt een rust en vrede uit, zo mooi! Ik was er van onder de indruk en vond het een mooie tegenhanger t.o.v. de ochtend. Het lijkt me een goed idee om de heer Bush en andere verrotte presidenten eens langs de Cao Dai te sturen.

Na een lekkere en gezellige lunch, waarbij de vriendelijke eigenaresse enthousiast karaoke voor ons zong, stopten we op de terugweg naar Saigon nog bij het huis van de familie van Kim Phuc. Iedereen kent wel de foto die van haar genomen is, een naakt meisje dat schreeuwend op de weg loopt, de kleren en haar huid weggebrand door een (napalm)luchtaanval van de Amerikanen. De foto is wereldberoemd (de fotograaf won de Pulitzerprijs en de foto zorgde voor een ommekeer in de wereldopinie t.o.v. de Vietnamoorlog).

In het hele simpele familierestaurantje, de voormalige ouderlijke woning van Kim Phuc, bekijken we een zeer indrukwekkende documentaire met beelden van die luchtaanval en commentaren van mensen die er bij waren, o.a. een Brit, die er voor zorgde dat Kim Phuc naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Saigon werd overgebracht. Haar brandwonden waren zo intens, dat zij bij opname in het plaatselijke ziekenhuisje nog maar 1-2 dagen te leven had. Hij redde dus eigenlijk het leven van het negenjarige meisje. Ietwat aangeslagen rijden we naar ons hotel terug.

Dit verslag wordt nog verder aangevuld. Surf dus nog eens terug naar dit stukje!!

's Avonds heb ik een werk- en gezelligheidsafspraak met Matt (onze agent) en maak ik ook kennis met John (de oprichter van het bedrijf). In een gezellige bar/eetcafe drinken we een biertje en genieten we van heerlijke Vietnamese gerechten. Daarna gaan we naar Apocolypse Now, een gezellige bar/nightclub voor nog meer bier en heb ik ook nog heerlijk tussen de Vietnamezen gedanst.