Trekking en Karaoke

Maandagmorgen na het ontbijt reden we een zeer mistig Sapa uit naar het begin van de trekking, langs de bergdorpen in het Noord-oosten van Vietnam (tegen de Chinese grens). Bij aankomst in het startdorpje werden we opgewacht door diverse Hmongvrouwen en -meisjes, die ons maar wat graag kleurrijke tasjes, kledingstukken, mutsjes, ed. wilden verkopen. En natuurlijk gingen ze met ons mee op pad. Een leuke jonge Hmongvrouw had zich over mij "ontfermd". Ik beantwoordde haar vele vragen geduldig. Luister onze conversatie eens mee: "What is your name?" "Leen". "Beautiful name" zegt zij. (Mooi meegenomen en met dank aan Opa Leen!). "Where are you from"? "Ha Lan". "How old are you?" "49" "Still young" zeg zij. Nou da's een lekkere start van deze pittige wandeldag! "How many sisters, brothers?" "Are you married?" "Yes", zeg ik tegenwoordig, dat scheelt veel verbaasde blikken en nog veel meer vragen! "How old is your wife?" "How many children?" Tegenwoordig doe ik van harte mee met het kruisverhoor en zo kom ik ook e.e.a. te weten over de mensen zelf.

Later was ik zeker blij dat de kleurrijke en nieuwsgierige dames met ons meeliepen, want we moesten een stukje over de smalle muurtjes/randen van de natte(!) rijstakkertjes lopen. Eigenwijs was ik deze morgen zonder stok van start gegaan en daarom was ik extra dankbaar voor de behulpzame handen van "mijn" lieve Hmongdame! En helemaal toen voorin de groep de nodige consternatie ontstond, want Lieneke was van de rand gevallen en lag, tot mijn schik, languit in het natte rijstveld. Tot mijn grote verbazing stonden de resigenoten er driftig foto's van te nemen! Toen ik dichterbij kwam, bleek Lieneke dit zelf lachend aan hen gevraagd te hebben. Maar jee, wat zag ze er uit; zwarte Piet in Vietnam en ook haar mooie frisgroene fleece was nu pikzwart!

Deze eerste dag was zeker pittig; er zaten een paar flinke afdalingen en stijgingen in. Jammergenoeg bleef het flink bewolkt, maar we genoten toch van de uitzichten op de rijstterrassen en op de kronkelende rivier. De noodlesoep aan het eind van een fikse klim smaakte ons allen voortreffelijk en daarna was het nog zo'n anderhalf uur dalen naar onze Homestay. Lucie, Gijs, Lieneke, Maartje en Wennemar, die op advies van Long en Thanh (onze lokale berggids), de vijf kilometer over de gewone weg naar ons bergdorp liepen, kwamen van een oude kermis thuis. Deze weg bleef maar kronkelen en zij kwamen een uur later en seiknat van de regen in de Homestay aan. De vijf kilometer bleken er acht tot negen (!) te zijn. According to Long zeggen we inmiddels en weten dan dat we er beter wat tijd bij op kunnen tellen.
Na een heerlijke maaltijd lagen we allen vroeg te bed, de meesten om half negen.
Het was een lange, inspannende dag.

Ik ben op dit moment nog bezig met het schrijven aan dit stukje. Over een uur verlaten we Sapa en rijden we omlaag naar Lao Cai, waar we de nachttrein nemen. Hopelijk heb ik morgen in Hanoi nog wat tijd. Kortom, even geduld nog.