As-Sabr Miftah al-Faraj

Ben vandaag een week in het boeiende Syrie en nu weer terug in Damascus, een geweldige stad!
Damascus is een stad van vier miljoen inwoners en toch zo relaxed. Het lijkt wel of de stress van West-Europa hier niet bestaat. Echt heerlijk!
Een bekend Syrisch gezegde verklaart het allemaal: As-Sabr Miftah al-Faraj (Patience is the key to happiness!)
De oude ommuurde binnenstad is een wirwar van steegjes. Het is heerlijk slenteren door de overdekte soek(winkelstraten). De grote varieteit van uitgestalde waren is een lust voor alle zintuigen. Grappig om te zien; de soek heeft zelfs winkels met dameslingerie en bh's, dat verwacht je toch niet zo snel hier. En geloof het of niet, deze dameslingeriezaken worden gerund door ... mannen!
De Syriers zijn geweldig vriendelijk en maken graag een praatje. En ook niet onbelangrijk; het eten (met name de mezzes) is om te smullen zo lekker.
In Damascus kon ik de eerste dagen volop genieten van de stad, de sfeer, de bezienswaardigheden, de mensen. De laatste dagen reden we naar Aleppo en Palmyra, door mooie landschappen, bezochten we prachtige historische steden en gebouwen (o.a. het grootste kruisvaarderskasteel van de wereld) en toch ... het kostte me moeite om al het moois echt binnen te laten komen.
Normaal begeleid ik al mijn reizen met meer reispassie, maar die voelde ik de afgelopen drie dagen even ietsie minder. Ja, Damascus maakte nog veel in me los, maar de dagen in Hama, Aleppo, Palmyra vond ik moeizamer, door een combinatie van velerleei factoren. Het weer zat niet zo mee (veel regen) en wellicht komt het vooral omdat het me toch niet zo lekker zat om de groep te begeleiden in een gebied wat ik niet uit eigen ervaring kende en waar ik me, door de vijf heerlijke dagen met Hans, vlak voor mijn vertrek, minder goed op had voorbereid dan deze perfectionist wenselijk acht.
Daarnaast beviel de werkstijl van de lokale Syrische gids me niet zo. O, hij was voor mij zeer diensverlenend hoor, maar richting de groep meestal afstandelijk, haast een combinatie van verveeld en arrogant. Ik kreeg het niet veranderd helaas, dat ergerde me ook. En ook het gevoel van eigenlijk zou ik wel thuis willen zijn... voor mij een nieuw en magnifiek gevoel! Hier realiseer ik me des temeer hoe ik Hans mis en hoe bijzonder het is om hem in mijn leven te hebben.

Het lijkt er nu gelukkig op dat ik me sinds gister, de leuke eet-en dansavond in de Bedouinentent met de groep, ook wat rustiger voel en de passie voor het reis begeleiden weer terug is.
Het komt ook, omdat ik vanaf nu op bekend gebied kom, In Jordanie was ik twee keer eerder. Ik kijk er naar uit!

Ik word ook steeds rustiger en heel tevreden omdat ik uiteindelijk volmondig ja tegen Hans heb gezegd.
Zo mooi eigenlijk, vijf uur vliegen van elkaar en toch voelen dat onze liefde voor elkaar steeds inniger wordt. Zou deze weg-zijn periode onze liefde nog verder verdiepen?? Zeker weten! Mijn liefde voor hem groeit met de dag, een heel bijzonder gevoel!
Morgen rijden we dus naar Jordanie. Over twee dagen drijf ik voor de derde maal in de Dode Zee! Daarna bezoeken we Dana, Petra, Wadi Rum en Aqaba nog.
Over tien dagen ben ik weer thuis.. As-Sabr Miftah al-Faraj... patience is the key to happiness!
Een wat korter bericht dan mijn bedoeling was, maar jullie hebben in
ieder geval weer even een levensteken van een heerlijk verliefde Leen.
Hartegroet uit bruisend Damascus
Leen