Gruppo Sportivo

Tokyo, I’m on my way. And in my new Toyota it’s not so far away. Tokyo,
I’m on my way. And in my new Toyota it’s not so far away..

Dit geweldige liedje van Gruppo Sportivo speelt telkens door mijn hoofd wanneer ik in het vliegtuig naar Tokyo zit. Ik zag, mede door de bizarre laatste weken voor mijn vertrek uit Nederland, nogal op tegen de lange reis naar Nieuw-Zeeland.
Na de bijzonder verrassende, heerlijke, spannende en verwarrende liefdesachtbaan, waar ik de afgelopen drie weken met Hans van genoot, ben ik, na een slapeloze nacht met mixed feelings, dan toch uiteindelijk op weg naar mijn favoriete Nieuw-Zeeland. Het liedje maakt me blij en stelt me gerust.

Na 10 uur vliegen (waarvan ik de helft gelukkig heerlijk sliep), een welkome tussenstop in Tokyo! Eerste indrukken van Japan doe ik op in de trein van de airport naar de stad. Ik zie keurig aangelegde, groene akkertjes, traditionele huizen en bij een tussenstation twee Japanse jongedames die vanaf een tegenoverliggend perron naar mij staan te gluren. Natuurlijk willen ze het me niet laten merken (dit is Japan!), maar ik merk het wel en ik blijf bijna voortdurend alleen naar hen kijken. Facinerend om te zien hoe hun ogen om de beurt naar mij kijken in de tegenover hen stilstaande trein en hoe gauw die ogen weer weg schieten als ze merken dat ik hen ook bekijk. Vervolgens praten ze weer verder met z'n tweetjes en dan gaan de ogen van de tweede jongedame weer naar mijn treinraampje om vervolgens weer net zo hard weg te schieten op het moment dat ze bemerkt dat ik ook nog steeds naar hen kijk. Zo gaat het een paar keer. Leuk is dit! Op het moment dat de trein weg rijdt, blijf ik naar hen kijken en ja nu durven ze me ook beiden aan te blijven kijken en ja, ja, ze zwaaien voorzichtig. Ik zwaai ook en lach hen vriendelijk toe. Ook bij hen breekt nu de (opluchtende) glimlach door en al zwaaiend verdwijnen ze uit mijn gezichtsveld. Wat een overgang...

Na een uurtje treinen stap ik uit op Ueno eindstation. Daar vlak bij ligt Ueno park, een gezellig stadspark met lief kwebbelende omaatjes op een bankje, verliefde stelletjes (!), grootouders en jonge ouders met (klein)kinderen, vrouwen in kimono, zakenmensen, studenten, wat toeristen en rondom mij vrolijk kwetterende vogels.
Dit is een heerlijke oase in de stad, met daarbij een prachtig strakblauwe lucht, heerlijke temperatuur en een aangenaam zonnetje. Ja, dan weet ik weer helemaal waarom ik dit werk en het reizen zo graag doe. Kortom, ik ben op weg, ik ben los van thuis en voel me rustig. Jippie!

De metro brengt me naar de wijk Asakusa, waar ik aan boord ga van de Suijoboot. Hier bemerk ik de Japanse discipline. Wanneer het startsein wordt gegeven dat we aan boord kunnen, weifel ik nog even om van mijn stoel op te staan, omdat ik het kaartje nog uit mijn boekzak moet toveren. De mensen die naast me zitten op de bank, wachten op me totdat ik mijn kaartje gevonden heb.

Tijdens de boottocht varen we onder twaalf oude bruggen door en de tocht geeft me een goede indruk van de gebouwen langs de Sumidagawa rivier. In eerste instantie nog oude gebouwen, maar verderop vele moderne, torenhoge kantoorgebouwen.


ER volgt nog meer Tokyo info, blijf kijken!