Mooi, mooier, mooist!

Een TERUGBLIK op afgelopen zondag 14/12:
Julian, de captain van de Endeavour Express, de boot die me naar Ship Cove, het startpunt van de Queen Charlottetrack brengt, verwelkomt me enthousiast. Hij bracht mijn groep en mij drie weken geleden naar ons overnachtingsadres in de Marlborough Sounds. Samen halen we de toffe groep weer voor de ogen en zie ik, in mijn gedachten, allen weer aan boord en Diana, een reiziger uit mijn groep, weer aan het roer van de Endeavour Express staan.

Terwijl de Endeavour Express de haven van Picton uitvaart, ligt aan mijn linkerhand een joekel van een cruiseschip. Hee, wat grappig, het is de Volendam, een schip van de Holland-Amerikalijn. De Interislander, de veerboot die het Noord- en Zuid-eiland hier verbindt, ligt er nietig naast. De Nederlandse vlag wappert fier op het achterdek van het cruiseschip. Ik slik en krijg even een patriotisch gevoel (mis ik Nederland dan toch?)

De zon gaat schijnen, de lucht wordt nog blauwer, de heuvels kleuren prachtig groen in het ochtend zonlicht en als slagroom op het toetje ("de aardbei op de slagroom op de slagroom" zou Annelies uit mijn vorige groep zeggen) zwemt een groep dolfijnen lustig met de boot mee. Werkelijk prachtig hoe sierlijk en snel zij zich door het water voortbewegen. En ja, weg is dan mijn patriotisch Nederland gevoel en direct voel ik weer mijn onbeschrijflijke liefde voor Nieuw-Zeeland.

Ship Cove, alle wandelaars gaan direct van start en ik, ik geniet van het uitzicht op de kabbelende golven op het strand van deze historische plek. Er zijn aanwijzingen dat de Maori's hier al in de vierde eeuw zijn neergestreken. Captain Cook bezocht deze plek vijf keer en was vooral gecharmeerd van de rust in deze baai en het heldere water van het riviertje dat hier in de Queen Charlotte Sound uitmondt. Wat dat betreft is hier helemaal niets veranderd. Alleen een monument, opgericht ter nagedachtenis aan zijn bezoeken, verraadt de huidige tijd.

Tijdens de wandeling kom ik langs informatiepanelen, kabbelende beekjes, beech, rimu en treeferns (drie native trees). Zo veel variatie in bomen, planten en in kleuren. Zo veel kleuren groen zie je, volgens mij, nergens anders ter wereld bij elkaar. En er tussendoor, heel fijntjes, blinken de lieflijke witte bloemetjes van de manuka als zilver in het zonnelicht. De bijen weten de bloemetjes net zo te waarderen als ik, wat resulteert in de sublieme manukahoning (te koop in de biowinkel). Ik geniet van de lijsterachtige vogel die telkens voor me uit hipt op het pad, van een tui die nectar haalt uit de bloeiende flax, van het prachtige gezang van de tui en de bellbird, van de schitterende uitzichten die ik als beloning ontvang na een fiks klimmetje en van het stil zitten op een verlaten strandje.

Ik kom langs een baaitje met wat vakantiehuisjes. "You live in a little heaven" zeg ik tegen een paar bewoners, die ik tegenkom op het pad. "Yes, we DO live in a little heaven" antwoordden ze me.
Kortom, ik vier mijn eigen feestje tijdens het wandelen. Ja, dit is echt genieten van een week welverdiende vakantie!