10 pracht dagen!

Pfff, het is al weer 10 dagen geleden dat we ons laatste verslag plaatsten...

We hebben 11 jan. een nachtje bij Leen's neef Lucas en zijn gezin geslapen, dit was fijn. De volgende ochtend zijn we met Lucas en zijn oudste zoon David naar de Whangarai falls geweest. Heel erg indrukwekkend. Wat een kracht en een enorme waterval. We hebben daar gewandeld en genoten van het uitzicht. Het is zo overdonderend; je voelt je dan zo immens klein, en gelukkig dat ik dit mag zien met mijn liefje Leen.
Na wat gewandeld te hebben zijn we met de auto naar de mooie Tutukaka baai gegaan. Daar hebben we met Lucas en David geluncht. After that they brought us to our beautiful car en we drove to Monica and Frans in Hamilton. Een mooie weg langs de westkust van Northland. En ik reed door Auckland, de grootste stad van Nieuw-Zeeland! Yes you can!
Het was een rit van 5 uur rijden door het prachtige landschap. We kwamen bij nicht Monica en haar man Frans aan en we werden verwelkomt met Nieuw-Zeelandse champagne, echt leuk en een heerlijke maaltijd, zelfs met gehaktballen. Wat een lieve ontvangst ook weer.
De avond gezellig met hen doorgebracht. Volgende ochtend hun Naturally Healthy winkels bekeken, een soort reform winkel, en Frans zijn Fysiotherapieruimte.

Het was nog maar anderhalf uur rijden naar Rotorua. Bij binnenkomst kwamen wij langs Kiwi Encounter. Hier kreeg je uitleg over het leven van de Kiwi vogel. Heel bijzonder en leerzaam. Wat een prestatie om zo`n groot ei uit te poepen (om je een idee te geven kwa verhouding, dat een moeder een kind van 18 kg. zou baren!!). De moederkiwi is dan ook bijna aan het einde van haar latijn na dit grootse ei gelegd te hebben en ze loopt gelijk weg en vader kiwi mag zich om het uitbroeden van het ei bekommeren. We hebben de Kiwi ook zien lopen in een ren en er kwam er een uit een ei. Hun loopje is erg waggelend; of ze liters bier op hebben. Het is heel bijzonder om ze van zo dichtbij te zien, omdat ze helaas nog maar weinig voorkomen en omdat het nachtdieren zijn.
In Rotorua waren Leen's tante en oom gaan wonen met hun gezin, in 1970. Het is een stad met heel veel natuurlijke geisers en warmwaterbronnen. Het is echt bijzonder, je loopt door een park en je ziet het water uit de grond borrelen en koken. Je kan als het ware een pannetje soep er op koken. (stinkt wel een beetje, naar rotte eieren).
Leen is hier erg bekend uiteraard, waar niet zou ik zeggen. Ik sta versteld dat hij overal de weg weet. Wat heerlijk zo`n speciale reisbegeleider alleen voor mij!
We hebben in Rotorua twee nachten op een holidaypark in een huisje overnacht. Dit zijn vrienden van Leen. Heel gastvrij weer ontvangen. Voel me net Beatrix op staatsbezoek. Echt leuk. Alleen de rode loper nog. De damp kwam uit de grond, letterlijk en figuurlijk.
s`middags hebben we Lorraine, de moeder van David ontmoet, met haar twee andere kinderen, Matthew en Dora. Dit was erg leuk, wat een leuk mens. Hartelijk gelachen. We hebben daar ook in dat restaurant, The Fat Dog, typisch Nieuw-Zeelands gegeten en mooie fotoos gekocht en natuurlijk moest mijn lieve ventje weer stapels kaarten kopen.

De volgende ochtend dacht Leen iets leuks voor mij in petto te hebben. We reden naar het meest bezochte thermische park, een toeristische drukte van je welste. Hier konden we de Maori`s zien dansen en zingen in hun habitat en de bekendste geisers bekijken. Maar hier had ik geen zin in, het was te druk en te toeristich voor mij. Dus besloten we om naar een veel minder toeristisch thermisch gebied te gaan, wat wel wat verder rijden was. Nog verder dan we dachten, want onderweg kregen we een klapband! Wat een ervaring, dit was onze eerste klapband. Daar moet je wel voor naar de andere kant van de wereld reizen. We fikst it all en besloten om met het thuiskomertjeswiel naar een garage in Taupo te rijden. Daar de auto naar de garage gebracht, ondertussen liepen wij naar het grootste meer van NZ, met prachtige uitzicht op de drie vulkanen van Tongariro National Park, waarvan de hoogste met sneeuw.
De auto was klaar en we reden weer verder o.a. naar een mooi uitzichtpunt waar men bungyjumpt. Dit was niet aan ons besteed, maar wel werelds mooi om te zien, boven een kristalheldere rivier. We zwommen/zonden nog bij een baaitje aan het meer en zagen watervallen! Uiteindelijk kwamen we aan bij een mooi rustig thermisch gebied, Oreiko Karako. We werden met de boot over een meer gebracht, waar we konden wandelen tussen de geisers en modderpoelen en meertjes. Schitterend.
's Avonds bij Clare en Jo, de vrienden van Leen en eigenaars van het holidaypark waar we een huisje kregen, op de borrel geweest. Wat wonen zij toch leuk, een adembenemend uitzicht over het meer van Rotorua.

Vrijdagochtend de 15e vertrokken richting een mooi bos, dat Clare ons had getipt. De wandeling in de Redwoods was zeker de moeite waard.
Langs prachtige kust naar het oosten gereden, naar Gisborne, een van de zonnigste steden van NZ, maar nu regende het pijpestelen. Daar in de buurt zijn we naar Milton, een wijnhuis met wijngaard geweest om wijn te proeven en te kopen. Dit was mijn eerste ervaring qua wijnhuis. Echt leuk, tussen de grote wijnvaten een drankje te drinken. Uiteraard hebben we wat wijntjes gekocht.
We reden weer verder naar Mahia peninsula, daar waren neef Ton, zijn vrouw Lizzy en hun kinderen Suzanna, Rosie en Hugo (Leen's petekind). Zij waren daar op vakantie. Het hele zomerhuis was vol, ook vrienden van hen waren daar. We hebben daar ons tentje opgezet. Ton hielp ons mee, het regende inmiddels. Tentje opgezet in de garage, dan zou je denken, je ligt wel droog.

Ahum, de volgende ochtend werden wij al heel vroeg wakker; natte voeten, het had nml gelekt via de zolder van de garage en we waren drijfnat. Het was nog zo vroeg dat we naar het strand liepen, zo rustig er was niemand.
Heerlijk gezwommen in de Pasific ocean en groots uitzicht. Terug naar het huisje waar iedereen langzaam ontwaakte. De vrienden van hen gingen weer weg en zo konden wij gelukkig in hun bed slapen. Het hele weekend bleef het regenen. We hebben ons niet laten verpieteren, Ton en dochter Suzanna reden ons langs bijzonder fraaie baaien met uitzichtpunten en ondanks de regen gewoon lekker gezwommen. We waren tenslotte toch al nat.
En 's middags met de hele familie naar de HotPoels geweest. Wat heerlijk zeg. Natuurlijk warm water, dat wordt opgevangen in baden. Hier hebben we een klein uurtje in gelegen. Een echte opkikker na al die nattigheid, je kreeg weer warmte in je lijf.

Volgende ochtend vroeg vertrokken naar Te Urewera National Park!
Tante Adri opgehaald, zij kwam van Hamilton met de bus. In het National Park had Ton een huisje voor ons geregeld. Gelijk die zelfde middag met zijn allen 3 wandelingen gemaakt door bossen en naar 3 watervallen. En s`avonds heb ik voor de hele familie (8 personen) gekookt. Een 5 sterren diner op een twee pits kooktoestel....

Volgende ochtend een schitterende wandeling naar het meer Waikareitie en Lizzy had bootjes geregeld. We peddelden met twee bootjes over het meer. Zo mooi en rustig en op het meer was een eiland wat we beklommen en daar was weer een meertje. Snap je het nog, dus een meer, dan een eiland in het meer wat je moest beklimmen en daarin weer een meer.
Ik had het gevoel alsof ik in een elfjesbos en meer vertoefde. Heel aangenaam. Maar het begon weer te regenen, de droom was over. En Leen kon ons naar de overkant roeien. Ik had namelijk kapotte handen van al dat gepeddel. Wat een sportief gebeuren, het lijkt wel een marathon.
Lizzy had een heel lief huisje voor Leen en mij geregeld aan Lake Waikaromona, heel idyllisch.

We besloten om verder te gaan, het was inmiddels dinsdag 18 januari.
Kwamen onderweg weer op stranden waar niemand lag, alleen Leentje en ik en wat oude aangespoelde boomjoekels. De zee was erg wild met grote golven. Je moest echt uitkijken dat je niet te ver ging, anders kon je het niet meer na vertellen. Best een beetje eng!
We zijn vervolgens naar Napier gegaan, een stadje in Hawke's Bay, met veel artdeco gebouwen.
Kwamen 's avonds aan bij het huis van Ton en Lizzy, wat prachtig verscholen ligt tussen de bomen. Een prachtig houten huis, met tuin en met zwembad. Volgens Ton is dit een type Californische bungalow. Leen en ik sliepen in een Hans en grietje huisje in de tuin onder een boom met Tui`s, prachtige zangvogels.

Gisteren woensdag, besloten om met de tractor en wagens langs de kust te rijden naar Cape Kidnappers. Dit is een rit van 8 km. met de tractor. Je rijdt door de branding langs de kust en steile rotsen. Ik kreeg het gevoel alsof we weer op een schoolreisje waren, maar nu op een tractor met aanhang wagen. Zo mooi en zo veel kracht dat water. Soms moesten we met zijn allen van de kar af omdat de tractor vast zat. Wat een spektakel was dat. Uiteindelijk kwamen we bij de plek aan om te gaan klimmen naar de kolonie. Hier lagen veel Jan van Gent vogels te broeden. Een adembenemend gezicht. Je kon de kleintjes zien onder moeders vleugels. Wat een bijzonder mooie vogels en groot ook. Ook werd tijdens de rit verteld over het leven van de vogels. Ze worden uitgebroed, het kleintje vreet zich vol en vliegt dan 2500 km naar Australie, waar het diertje de komende drie jaar verblijft. Moet je na gaan je hebt nog nooit gevlogen, je bent pas 4 maanden uit het ei, het eten is je altijd in de snavel gestopt en nu moet je opeens zo lang vliegen. Ik zou er een jetleg van krijgen, maar ja ik ben ook geen vogel. 70-85% overleeft de eerste drie jaar van hun leven niet, maar daarna kunnen ze gemiddeld wel 30 jaar worden.
s`avonds bij de moeder van Lizzy gegeten, zij woont op een fruit boomgaard. Heerlijk gegeten en een fijne avond gehad.

Fotoos volgen hopelijk nog. Het plaatsen lukt nog niet helaas.
Liefs Leen en Hans