Rwanda, gorilla's en genocide...

Nog niet eerder was ik in het Ishasha gedeelte van Queen Elizabeth National Park. Eigenlijk veel mooier landschap dan in de andere delen van het park en we hebben op fotografeerafstand een pracht leeuwin in de boom gezien!!
Het was tevens de laatste kampeerovernachting van deze reis. 's Nachts werden we nogmaals getracteerd op hyena-, nijlpaard- en leeuwengeluiden. O ja, de nacht ervoor had ik een grazende hippo rondom mijn tent!

Het was een intensieve reis, eergister, van Ishasha naar Rwanda. De weg was lang en soms erg slecht en we hadden ook nog een lekke band en nog een keer pech. We waren pas tegen schemer (half 7) bij de grens. Ik was wel erg nerveus of we het allemaal op tijd gingen halen, maar dat bleek gelukkig onnodig; de grens bleef tot 20.30 uur open.
Gelukkig hadden we een uur tijdwinst, omdat het in Rwanda een uur vroeger is. Zeer vermoeid kwamen we in ons hotel aan.

Gisteren zaten we al om 5.15 uur aan het ontbijt, om om 6 uur naar de gorilla's te vertrekken. Ons vroege vertrek werkte zeker, want we waren de eerste gorillatrackers daar en zo kon ik alle belangrijke mannen spreken, voordat andere groepen kwamen. Werkte goed voor de indeling van de groepen.

Mijn groep heeft heel erg genoten van dit hoogtepunt van de reis. Het is soms een hele klim om de gorilla's te vinden (de helft van mijn groep was 7 uur op pad), maar ze kwamen allen zeer enthousiast terug.

Vandaag was minstens zo indrukwekkend. We bezochten vanmiddag het genocide memorial met een museum er bij, opgericht ter herinnering aan de miljoen (!!) mensen die hier in 100 dagen in het voorjaar van 1990 zijn vermoord door het regeringsleger en doodseskaders.
De wereld keek toe en deed niets....

Vanmorgen bezochten we een kerk waar 10.000 mensen door doodseskaders zijn vermoord. Het was werkelijk gruwelijk. Op alle kerkbanken lagen stapels kleren van afgeslachte mensen. De verhalen van de gids van wat zich in de kerk heeft afgespeeld waren nog heel veel gruwelijker.. Tevens konden we in de massagraven, waar 45.000 mensen liggen. Ik liep langs planken met doodskisten, doodskoppen en beenderen.
Ik was er kapot van en kon mijn tranen niet bedwingen. Heb een uur niets kunnen zeggen.

Nooit vergeet ik dit en ook niet de blik van het vrouwtje, die tussen de planken met doodskoppen door vriendelijk naar mij zwaaide.

Het eerste grote gebouw, wat ik later, starend uit de auto, aan de verkeersweg zag, heette Centre of New Hope. Treffend! Want het is gewoonweg echt niet te geloven hoe dit land zich heeft hersteld van de gruwelijke 90'er jaren.
Hopelijk verlopen de presidentsverkeizingen rustig a.s. zondag en kan Rwanda vreedzaam verder.

Morgen rijden we terug naar Uganda, naar een fijne accomodatie aan een mooi meer. Over drieenhalve dag ben ik thuis en daar begin ik steeds heviger naar te verlangen. Post lezen, eindelijk mijn mail kunnen checken (lukt hier niet ivm slome verbindingen) en heerlijk samen genieten van ons mooi verbouwde stekkie en bovenal intens samen zijn met mijn grote liefde Hans!

Veel liefs van Leen uit Kigali